کد مطلب:37516 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:13

گنجینه پرسمان » اهل بيت

با توجه به روايتي از امام صادق (7) به اين مضمون كه: «هر كس منع ديگري بكند، فرزندش يا عزيزش گرفتار آن مصيبت شود.»

ـ چرا در شرع مقدس اسلام تاوان بعضي از جرائم والدين بعهدة فرزندان است؟ مثلاً اگر خداي ناكرده والدين دچار معصيتي شوند بچة نامشروع بايد عمري تابع قوانين وضع شدة جامعه باشد! و مطرود اجتماع !

صريح قرآن كريم اين است كه تاوان گناه كسي بر عهدة ديگري نيست :«ولا تَزرُ وازِرَة وزرَ اُخريَ» و يا «كل نفس بما كسبت رهينة»

ـ اما اين از قوانين ثابت عالم طبيعت است كه: اعمال هر يك از انسانها در كل موجودات ديگر تأثير دارد و اين اختصاصي به اسلام ندارد!

هر جا كه قاتلي هست لامحاله مقتولي هم پيدا ميشود. آنجا كه جرمي هست و مجرمي; لاجرم جرم بر كس ديگري واقع مي شود و جاي سؤال نيست. به همين ترتيب فرزندان نيز گاه تحت تأثير معصيت والدين قرار مي گيرند و اين، نه به خاطر آن است كه انتقام گناه آنها از فرزند ستانده شود، بلكه اين جريان تابع همان نظام علّي و معلولي جهان و سنت ثابت آن است. اگر بنا بود هر گناه تنها دامنگير خود ما باشد بدون شركت ديگران، جهان طبيعت معنيَ نداشت !! دنيا دار امتحان و محل شكوفايي استعدادهاست .از لوازم قطعي عالم طبيعت تأثير و تأثر علل و عوامل بر يكديگر و پيوند آنهاست. اما در سراي باقي هر كس در گرو اعمال خويش است. ـ اما اين نكته كه قرآن و روايات، ما را از تأثير اعمال ناپسندمان نسبت به ديگران برحذر داشته بيشتر جنبه تأديبي و بازدارندگي دارد تا مبادا جامعه اسلامي به درد بزرگ تجاوز به حقوق ديگران، مبتلا گردد و امنيت جامعه به خطر افتد.

ـ اما در مورد فرزندي كه تقصيري ندارد جز اينكه فرزند فرد متخلف است، بايد گفت: خداوند رنج و تألمات روحي و جسمي او را در اين جهان و جهان ديگر جبران خواهد نمود. اين سنت الهي نه تنها در مورد چنين فرزنداني اِعمال مي شود بلكه نسبت به همة انسانهايي كه ناخواسته مورد انواع ستمها قرار ميگيرند اجرا مي شود. حتي سختيهاي ناشي از حوادث و سوانح طبيعي نظير سيل و زلزله و ... را خداوند تبارك و تعاي به فضل و كرمش تدارك ميفرمايد.

ـ اما تعبير «مطرود» كه شما مطرح نموديد از نظر اسلام پذيرفته نيست گر چه اين شخص به علت شرايط روحي خاص نسبت به اشخاص حلال زاده، بيتشر در معرض گناه و انحراف است و از بعضي مسئوليتها منع شده; اما او مجرم بالفطره نبوده و راه ترقي و رشد بروي بسته نيست. او هم مي تواند با سعي و تلاش جدي، بندة مطيع خدا و مورد احترام باشد گرچه مراتب عفاف او از ديگران دشوارتر است اما مؤيد به تأييدات الهي مي شود و پاداش بثشتري دريافت خواهد داشت.

به عبارت ديگر گر چه هدايت شخصي كه مشكل تربيتي دارد و زمينة تربيت و سازندگي او ناهنجار است، نسبت به افرادي كه از زمينههاي تربيتي مناسب برخورد دارند، مشكلتر به نظر مي رسد; ولي بايد توجه داشت كه اولاً «اَفضلُ الاعمالِ احَمزُها» باارزش ترين كارها، سختترين آنهاست. ثانياً «لايُكلفُ الله نفساً الا وسعها» خداوند از هر كس به اندازه توان و امكاناتش تكليف ميطلبد.